Zaburzenia jajeczkowania
Zaburzenia owulacji stanowią ok. 15% przyczyn niepłodności stąd próba odpowiedzi na pytanie czy dochodzi do jajeczkowania jest jednym z pierwszych i podstawowych kroków w diagnostyce.
Przewlekły brak jajeczkowania rozpoznajemy na podstawie wywiadu i obrazu klinicznego:
Przystępując do diagnostyki zaburzeń miesiączkowania już na wstępie należy wykluczyć schorzenia tarczycy, nadnerczy i ciężkie choroby układowe.
Światowa Organizacja Zdrowia WHO wprowadziła podział zaburzeń miesiączkowania na siedem grup:
Najczęstszą przyczyną zaburzeń jajeczkowania jest dysfunkcja podwzgórzowo-przysadkowa, głównie zespół policystycznych jajników ( PCOS ).
Wskazaniem do indukcji owulacji jest przewlekły brak jajeczkowania. Stymulację monoowulacji stosuję się również w inseminacji domacicznej (IUI), mnogą owulację stymulujemy w trakcie procedur związanych z zapłodnieniem pozaustrojowym (IFV-ET).
Metodą służącą do monitorowania owulacji jest seryjna przezpochwowa ultrasonografia. W trakcie badania oceniamy ilość pęcherzyków, ich wielkość i dynamikę wzrostu oraz grubość endometrium (błona śluzowa macicy). Prawidłowa grubość endometrium warunkuje implantację czyli zagnieżdżenie się rozwijającego się zarodka w jamie macicy.
Podczas badania ultrasonograficznego można również uchwycić sam moment owulacji, czy poprzedzające ją zachodzące w szyjce macicy przemiany w postaci gromadzącego się w niej śluzu .
Na podstawie zebranych podczas monitoringu informacji można dość precyzyjnie określić czas owulacji co pozawala nam zaplanować odpowiednią intensywność współżycia lub wybrać optymalny moment na podanie leków i wykonanie odpowiednich procedur ART( inseminacja , punkcja oocytów) .
